Rozwój funkcji SI
Integracja Sensoryczna rozpoczyna się w okresie prenatalnym, a pierwszym zmysłem, który się pojawia, jest dotyk, zapoczątkowany w obszarze twarzoczaszki (około 5,5 tygodnia życia). Jest on stale stymulowany każdym ruchem matki, dlatego tak ważne jest, aby przyszłe matki były aktywne każdego dnia. Przestrzeń w łonie matki zmniejsza się wraz ze wzrostem płodu, ciaśniejsze stają się powłoki, co zwiększa propriocepcję (czucie głębokie) i przygotowanie do życia osobniczego. Samo przekręcanie się płodu, kopanie, ssanie kciuka w wodach płodowych zapewnia ciągłą stymulację. Mnóstwo doznań proprioceptywnych i stymulację dostarcza sam poród siłami natury. Zmysły dalej rozwijają się po przyjściu dziecka na świat. Na początku działają one bardzo prymitywnie, ale z czasem, dzięki właściwej stymulacji i naturalnie przebiegającemu procesowi rozwoju, doskonalą umiejętności.
Noworodek uczy się poruszać rękami, nogami, głową, szyją. Niemowlę coraz częściej wkłada przedmioty do buzi, dotyka swojego ciała, innych osób i przedmiotów, słyszy dźwięki i zwraca swoje ciało w ich kierunku. Jego wzrok wyostrza się i może skupić się na swoich rękach i ruchu rodziców. Uczy się przewracać, raczkować, utrzymywać pozycję stojącą, przeciwdziałając sile grawitacji. Odkrywa, że wszystko ma zapach i smak, a podczas kontaktu z zabawkami i ludźmi jego części ciała działają w połączeniu ze sobą. Rozwój każdego człowieka opiera się na trzech zasadach przewodnich: organizacji, odpowiedzi adaptacyjnych i wewnętrznej potrzebie kompetencji. Informacja sensoryczna tworzy podstawę wszelkich życiowych działań każdego z nas.
Etapy rozwoju SI
Rozwój dziecka przebiega według pewnych zasad.
W ciągu pierwszych siedmiu lat życia młody człowiek nabiera coraz więcej umiejętności i jest w stanie radzić sobie w nowych sytuacjach. W tym czasie uczy się korzystania ze swoich zmysłów. Dzięki nim coraz lepiej poznaje siebie, swoje ciało i otaczający go świat. Efektem końcowym rozwoju sensoryczno-integracyjnego jest gotowość szkolna dziecka w obszarze samokontroli, uwagi, lateralizacji, uczenia się i myślenia abstrakcyjnego. W typowym rozwoju nie jest potrzebny czas na ich nauczanie lub szkolenie.
Jedyną rzeczą potrzebną do ich rozwoju jest czas.
Główną zasadą rozwoju jest umiejętność organizowania przez mózg w coraz bardziej złożony sposób informacji sensorycznych oraz odpowiedzi adaptacyjnych (przetwarzania informacji). Umiejętność uczenia się oraz zachowanie są obserwowalnym przez zewnętrzny świat wyrażeniem niewidocznych aktywności mózgu. Uczenie jest swoistym doświadczaniem, gromadzeniem, integrowaniem doświadczeń do ich dalszego użytku. Wszystko, co było doświadczeniem w życiu płodowym i przez pierwsze 7 lat życia dziecka, stanowi podstawę do dalszego uczenia się w szkole.
Opracowanie: Małgorzata Chodorowska